U zou waarschijnlijk geen seconde aarzelen als iemand u zou vragen of u uw auto op slot had gedaan. Het lijkt zo’n voor de hand liggende voorzorgsmaatregel dat je er nauwelijks over hoeft na te denken. Toch was het afsluiten van uw auto iets meer dan een eeuw geleden allesbehalve alledaags. Destijds leidde het tot discussie en zelfs tot nieuwe artikelen in autotijdschriften.
Aan het einde van de 19e en het begin van de 20e eeuw kwam ‘autodiefstal’ naar voren als een groeiend probleem in Amerika, wat leidde tot de ontwikkeling van rudimentaire beveiligingsapparatuur voor auto’s. Dit waren niet je moderne autosloten; in plaats daarvan richtten ze zich vooral op ontstekingssystemen, stuurwielen of zelfs motorkappen (kappen). Stel je voor dat je acht verschillende vergrendelingsmechanismen op één voertuig hebt!
Aan de andere kant was Groot-Brittannië niet immuun voor dit groeiende probleem. In 1921 benadrukten Britse kranten als The Daily Mail de alarmerende toename van autodiefstallen en drongen er bij eigenaars op aan elementaire veiligheidsmaatregelen te nemen – in de eerste plaats door het installeren van een of andere vorm van slot. Drie jaar later prees Autocar, destijds een gerenommeerd automagazine, een nieuwe, ‘ingenieuze’ uitvinding: een hoofdslot dat elk onderdeel van een enkel voertuig beveiligt via een netwerk van kabels en bouten.
Het lezen van die oldtimertijdschriften vandaag de dag is alsof je naar een vervlogen tijdperk tuurt, waar zelfs fundamentele veiligheidskenmerken als opmerkelijke vooruitgang werden beschouwd. Autocar pochte dat Hillman-auto’s zo waren ontworpen dat ze “desgewenst volledig op slot konden blijven”, wat de nieuwigheid van deze functie benadrukte.
Maar waarom lieten mensen hun auto überhaupt onvergrendeld achter? Uit de artikelen van toen blijkt een verrassende nonchalance op het gebied van voertuigbeveiliging. Autocar merkte met verbijsterde ergernis op hoe mensen terloops waardevolle bagage in hun ontgrendelde auto achterlieten zonder er zelfs maar over na te denken. Er waren ook berichten dat artsen gevaarlijke medicijnen verloren die waren opgeslagen in hun niet-afgesloten voertuigen – een situatie die waarschijnlijk de potentiële risico’s aan het licht bracht die verder gaan dan eenvoudige diefstal.
De literatuur uit die periode weerspiegelde deze groeiende bezorgdheid over de veiligheid van auto’s. In de roman Brighton Rock van Graham Greene uit de jaren dertig begeven een louche onderwereldpersonage en zijn vrouwelijke metgezel zich discreet in de Lancia van iemand anders, geparkeerd op een slecht verlichte parkeerplaats – een gemakkelijke opgave omdat de eigenaar hem waarschijnlijk niet op slot heeft gelaten. En dit waren maar gewone mensen; zelfs kinderen stonden er niet voor open om misbruik te maken van onbeveiligde voertuigen. Een door Autocar gemeld incident uit 1933 vertelt het verhaal van twee ondeugende jongeren die voor puur amusement de motor van een geparkeerde auto op gang brachten.
Terugkijkend laat deze periode in de autogeschiedenis zien dat wat we nu als fundamentele veiligheidsmaatregelen beschouwen, ooit nieuwigheden en zelfs discussiepunten waren.
